De rit naar Jalhay verloopt onder een heldere sterrenhemel. De aandachtige lezer begrijpt nu al dat we erg vroeg op pad willen. Ter plekke gearriveerd krijgt de horizon een feloranje gloed, de zon is in aantocht. We gaan in een lekker frisse ochtend op weg voor de twee lussen waaruit deze route bestaat. Allebei zullen ze erg verschillend blijken te zijn. Wat ze beiden gemeen hebben, zijn de uitgestrekte bossen die je in deze contreien aantreft. Lus A leidt ons langs enkele visvijvers en fraaie stenen woningen het bos in waar we geruime tijd zullen vertoeven. Door de bomen het bos niet meer zien, is een algemeen bekend spreekwoord. De Clawé Fawe is een beuk die, staande naast een oude grafzerk, alle aandacht weet te trekken. In vroegere tijden dichtten mensen hem geneeskrachtige werkingen toe. Wanneer buurtbewoners of pelgrims last hadden van fysieke kwalen sloegen ze een spijker in de boom in de hoop dat dit hen zou genezen. Een mooi stukje folklore maar tegelijkertijd ook een aparte plek in het bos. Het valt ons op dat de hellingen en afdalingen niet al te steil zijn, het is eerder een constant op en af lopen van langgerekte hellende en dalende paden. De steenachtige ondergrond vraagt om de ogen goed de kost te geven teneinde uitschuivers te voorkomen. We lopen de barrage de la Borchenne over en zetten langzaam koers naar de blikvanger van deze wandeling. Door het gebladerte vangen we hier en daar al een glimp van hem op. En dan is het moment daar dat we hem in volle glorie boven ons zien uittorenen. De fiere stenen leeuw (13,5 meter hoog) die boven op de Barrage de La Gileppe staat. De trappen op en dan staan ook wij bovenop de stuwdam met een magnifiek uitzicht op het netvlies. Met dank aan de Vervierse wolhandelaars die de in 1878 in gebruik genomen dam lieten bouwen om Verviers van genoeg zuiver water voor de textielnijverheid te voorzien. Verder wandelend door de bossen en rond het Lac de La Gileppe spotten we nog mooie uitzichten op de dam en op het meer. We blijven een flinke poos doorheen de bossen lopen, passeren ondertussen nog een oorlogsmonument en dan is het tijd voor een pauze. Even pauzeren om vervolgens de tweede lus aan te vangen. Aanvankelijk toont deze meteen een ander gelaat. Een opener karakter en weiland na weiland dient zich aan. De kerktoren van Jalhay dient zich aan als richtpunt en uiteindelijk belanden we ook in het dorpje. Na wat asfalt- en grindwegen passeren we het plaatsje Herbiester. Nog een stukje asfaltweg en dan transformeert ook deze lus in wat de gehele tocht kenmerkt, een fiks op en neer gaande boswandeling over ietwat ruigere ondergrond. We krijgen nog een erg leuk vlonderpad over het beekje Gelonru onder de voeten geschoven. Omhoog, omlaag door de bossen verder en dan is het tijd om terug op de parkeerplaats deze wandelervaring te besluiten. Naar Ardeense normen is het zeker niet de zwaarste route. Door de ondergrond, het langgerekte stijgen en zeker ook vanwege de afstand zouden we ze toch aanraden aan de meer ervaren wandelbenen. Onderweg zijn er genoeg pauze- en genietplekjes.