Vanmorgen om 10.15 in Epen vertrokken en via deze prachtige route met tal van mooie uitzichten om 16.15 aangekomen bij de schitterende b&b De Droom in Vijlen. Een prachtige wandeldag in januari! Morgen via route 1011 weer terug naar Epen.
Vakantie! Dus tijd om te wandelen. Twee dagen lang. Van Epen met een grote omweg door België en Duitsland, om Vaals heen, naar Holset. Het is tocht 1011 van wandeligidszuidlimburg.com. Het pad begint en loopt langs de Geul en vervolgens loop je bij een camping op de grens België binnen. Even goed opletten want als je alleen de kaart gebruikt is het daar even zoeken. Vervolgens gaat de weg voort over een mooie golfbaan waar de weg met bordjes staat aangegeven. Pas op voor de overvliegende ballen! Na de golfbaan volgt een leuk stuk door het typische agrarische België voordat er op een holle weg een klim naar boven gemaakt wordt, waar een fraai bos op je wacht. Het pad door het bos loopt evenwijdig met de grens en komt uit bij de weg Chemine le Duc waar je weer verder omhoog gaat richting het bos bij Vaals. Daar is het even schrikken van de joelende mensenmassa, dus snel wegwezen. Via het bos bij de Wilhelminatoren loop je naar Vaals dat je even doorkruist om er verder omheen te lopen en via landwegen bij Holset aan te komen. Daar wacht Herberg Oud Holset voor een paar koele alcoholvrije witbieertjes en het diner. Het eten is er goed, al duurt het even voordat het op tafel staat doordat er door de coronaperikelen met twee shifts gewerkt wordt waardoor voor iedereen tegelijk gekookt moet worden. Nu was ik vroeger de klokken van de Domtoren gewend, maar in Holset zijn het de klokken van de St Lambertuskerk, pal tegenover de herberg, die mijn nachtrust ernstig verstoren. En dat doen ze niet alleen. ’s Nachts hoor ik onophoudelijk een digitaal piepje. Ik dacht dat er ergens een apparaat stond te knipperen. Het irriteert mij mateloos. Het piepje dwingt mij dan ook het open raam te sluiten. Bij het ontbijt hoor ik van de eigenaresse van de herberg, dat het piepje het geluid is van de Wroedmeesterpad is. Een ‘kikker’ die veelvuldig in het mergelland voorkomt. De tweede dag is tocht 1012, van Holset terug naar Epen. Ik ben nog niet helemaal helder in mijn hoofd want binnen 15 minuten loop ik de verkeerde weg in. Normaal gesproken zou ik balen maar in dit geval loopt het pad omhoog richting het Holsetter bos. Het oudste en enigste houthakkersbos dat nog in Nederland aanwezig is. Een prachtig bos! Ik maak een flinke omweg door het bos richting de route die naar een leuk dorp Harles. Daar wacht de volgende verassing, een schitterende holle weg. Inmiddels ben ik verslaafd aan de typisch Limburgse holle wegen dus de camera heeft veel te doen. Na Harles gaat de route richting Vijlen waar ik over een pelgrimspad – de bordjes met de Sint-Jacobschelp kom je regelmatig tegen– enkele kilometers lang naar het dorpje Partij loop, om daar af te buigen, wederom langs de Geul, naar Mechelen. Daar wacht aan de route bij Brasserie Charlemagne de lunch. En uit ervaring weet ik – ik heb dit stuk van de route eerder gelopen– dat ik extra voedingstoffen nodig heb, want na Mechelen volgt de stijl omhoog lopende holle weg Kieschboom die naar het Schweibergerbos loopt. Ook dit bos is mooi, net als de panoramische afdaling die volgt richting Bissen. Vanaf Bissen ligt het mooiste pad van de dag, de Dalbissenweg. Aan het einde van dit pad vind je een schitterend panorama over een groene heuvelachtige weide. Vervolgens loop ik over Prems waar zich donkere wolken boven mijn hoofd samenklonteren, wat voor mij het signaal is om een kortere weg naar Epen te nemen – ik heb geen regenkleding bij me. Ik mis daardoor een gedeelte van de route dat ik eerder heb gelopen. Niet getreurd. Kortom, twee mooie dagen en zo’n 45 kilometer rijker. Ik kan het aanbevelen. De foto’s van deze twee routes vind je op http://www.tongeers.nl
Vanmorgen om 10.15 in Epen vertrokken en via deze prachtige route met tal van mooie uitzichten om 16.15 aangekomen bij de schitterende b&b De Droom in Vijlen. Een prachtige wandeldag in januari! Morgen via route 1011 weer terug naar Epen.
Vakantie! Dus tijd om te wandelen. Twee dagen lang. Van Epen met een grote omweg door België en Duitsland, om Vaals heen, naar Holset. Het is tocht 1011 van wandeligidszuidlimburg.com. Het pad begint en loopt langs de Geul en vervolgens loop je bij een camping op de grens België binnen. Even goed opletten want als je alleen de kaart gebruikt is het daar even zoeken. Vervolgens gaat de weg voort over een mooie golfbaan waar de weg met bordjes staat aangegeven. Pas op voor de overvliegende ballen! Na de golfbaan volgt een leuk stuk door het typische agrarische België voordat er op een holle weg een klim naar boven gemaakt wordt, waar een fraai bos op je wacht. Het pad door het bos loopt evenwijdig met de grens en komt uit bij de weg Chemine le Duc waar je weer verder omhoog gaat richting het bos bij Vaals. Daar is het even schrikken van de joelende mensenmassa, dus snel wegwezen. Via het bos bij de Wilhelminatoren loop je naar Vaals dat je even doorkruist om er verder omheen te lopen en via landwegen bij Holset aan te komen. Daar wacht Herberg Oud Holset voor een paar koele alcoholvrije witbieertjes en het diner. Het eten is er goed, al duurt het even voordat het op tafel staat doordat er door de coronaperikelen met twee shifts gewerkt wordt waardoor voor iedereen tegelijk gekookt moet worden. Nu was ik vroeger de klokken van de Domtoren gewend, maar in Holset zijn het de klokken van de St Lambertuskerk, pal tegenover de herberg, die mijn nachtrust ernstig verstoren. En dat doen ze niet alleen. ’s Nachts hoor ik onophoudelijk een digitaal piepje. Ik dacht dat er ergens een apparaat stond te knipperen. Het irriteert mij mateloos. Het piepje dwingt mij dan ook het open raam te sluiten. Bij het ontbijt hoor ik van de eigenaresse van de herberg, dat het piepje het geluid is van de Wroedmeesterpad is. Een ‘kikker’ die veelvuldig in het mergelland voorkomt. De tweede dag is tocht 1012, van Holset terug naar Epen. Ik ben nog niet helemaal helder in mijn hoofd want binnen 15 minuten loop ik de verkeerde weg in. Normaal gesproken zou ik balen maar in dit geval loopt het pad omhoog richting het Holsetter bos. Het oudste en enigste houthakkersbos dat nog in Nederland aanwezig is. Een prachtig bos! Ik maak een flinke omweg door het bos richting de route die naar een leuk dorp Harles. Daar wacht de volgende verassing, een schitterende holle weg. Inmiddels ben ik verslaafd aan de typisch Limburgse holle wegen dus de camera heeft veel te doen. Na Harles gaat de route richting Vijlen waar ik over een pelgrimspad – de bordjes met de Sint-Jacobschelp kom je regelmatig tegen– enkele kilometers lang naar het dorpje Partij loop, om daar af te buigen, wederom langs de Geul, naar Mechelen. Daar wacht aan de route bij Brasserie Charlemagne de lunch. En uit ervaring weet ik – ik heb dit stuk van de route eerder gelopen– dat ik extra voedingstoffen nodig heb, want na Mechelen volgt de stijl omhoog lopende holle weg Kieschboom die naar het Schweibergerbos loopt. Ook dit bos is mooi, net als de panoramische afdaling die volgt richting Bissen. Vanaf Bissen ligt het mooiste pad van de dag, de Dalbissenweg. Aan het einde van dit pad vind je een schitterend panorama over een groene heuvelachtige weide. Vervolgens loop ik over Prems waar zich donkere wolken boven mijn hoofd samenklonteren, wat voor mij het signaal is om een kortere weg naar Epen te nemen – ik heb geen regenkleding bij me. Ik mis daardoor een gedeelte van de route dat ik eerder heb gelopen. Niet getreurd. Kortom, twee mooie dagen en zo’n 45 kilometer rijker. Ik kan het aanbevelen. De foto’s van deze twee routes vind je op http://www.tongeers.nl