Geen carnavalsgekte op de vroege zondagmorgen wat niet wil zeggen dat het rustig is in de bossen. We wisten op voorhand dat de outdoor kartingbaan van As vlakbij ligt en dat er dus kans was dat het motorengeronk ons om de oren zou vliegen. Aanvankelijk brede bospaden die ons op weg zetten richting Waterschei. Niks spectaculairs, rechte lijnen door het bos over de bewegwijzerde routes en het ruiterroutenetwerk. Dat verandert nadat we de grote weg zijn overgestoken. Als aperitiefje krijgen we enkele lange vlonderpaden voorgeschoteld door een moerassig gebied. En geloof maar dat die vlonders hier écht hun nut bewijzen om ‘drooghuids’ van A naar B te komen. Bij het verlaten van het bos torent het cultureel erfgoed boven ons uit. De oude mijngebouwen en mijnschacht van de voormalige André Dumont steenkoolmijn heten ons welkom in Thorpark, zoals het (recreatie- en evenementen)gebied vandaag genoemd wordt. We laten de gebouwen achter ons en trekken via grindpaden verder de mijnsite in. Stilaan nadert het letterlijke én figuurlijke hoogtepunt van de wandeling, de mijnterril van Waterschei. Heel wat stenen trappen verder staan we ons hoog en droog te vergapen aan het landschap. Met helder weer moet het uitzicht fenomenaal zijn. Maar toegegeven, de mistroostige druilerigheid van vanmorgen geeft het ietwat kale landschap ook wel zijn eigen charme mee. What goes up must come down. Wij dus terug alle trapjes naar beneden. Nog even door open landschap en langs fraaie vijvers vooraleer terug het bos in te duiken. Kijk hier nog een laatste keer uit over de vijvers en de terril, het geeft een spectaculair beeld waar je boven hebt gestaan. Het laatste deel van de route volgt een beetje hetzelfde scenario als het begin, motorengebrom incluis. Vlak voor het bereiken van het start/eindpunt is de Vredesmuur ter herdenking van de Eerste Wereldoorlog het vermelden waard. A hike with a view, zo kunnen we deze route samenvatten. Een mooie mengeling tussen cultuur en natuur met een schitterend hoogtepunt in het midden.
Geen carnavalsgekte op de vroege zondagmorgen wat niet wil zeggen dat het rustig is in de bossen. We wisten op voorhand dat de outdoor kartingbaan van As vlakbij ligt en dat er dus kans was dat het motorengeronk ons om de oren zou vliegen. Aanvankelijk brede bospaden die ons op weg zetten richting Waterschei. Niks spectaculairs, rechte lijnen door het bos over de bewegwijzerde routes en het ruiterroutenetwerk. Dat verandert nadat we de grote weg zijn overgestoken. Als aperitiefje krijgen we enkele lange vlonderpaden voorgeschoteld door een moerassig gebied. En geloof maar dat die vlonders hier écht hun nut bewijzen om ‘drooghuids’ van A naar B te komen. Bij het verlaten van het bos torent het cultureel erfgoed boven ons uit. De oude mijngebouwen en mijnschacht van de voormalige André Dumont steenkoolmijn heten ons welkom in Thorpark, zoals het (recreatie- en evenementen)gebied vandaag genoemd wordt. We laten de gebouwen achter ons en trekken via grindpaden verder de mijnsite in. Stilaan nadert het letterlijke én figuurlijke hoogtepunt van de wandeling, de mijnterril van Waterschei. Heel wat stenen trappen verder staan we ons hoog en droog te vergapen aan het landschap. Met helder weer moet het uitzicht fenomenaal zijn. Maar toegegeven, de mistroostige druilerigheid van vanmorgen geeft het ietwat kale landschap ook wel zijn eigen charme mee. What goes up must come down. Wij dus terug alle trapjes naar beneden. Nog even door open landschap en langs fraaie vijvers vooraleer terug het bos in te duiken. Kijk hier nog een laatste keer uit over de vijvers en de terril, het geeft een spectaculair beeld waar je boven hebt gestaan. Het laatste deel van de route volgt een beetje hetzelfde scenario als het begin, motorengebrom incluis. Vlak voor het bereiken van het start/eindpunt is de Vredesmuur ter herdenking van de Eerste Wereldoorlog het vermelden waard. A hike with a view, zo kunnen we deze route samenvatten. Een mooie mengeling tussen cultuur en natuur met een schitterend hoogtepunt in het midden.