Een parkeerplek midden in het bos. Het achtergrondgeluid verraadt, zoals de wandelgids al aangeeft, dat de E 314 autosnelweg niet veraf ligt. We gaan op pad begeleid door een fris ochtendzonnetje. De Laambeek wordt overgestoken en wat verderop volgt een glibberige vlonder. Dieper in het bos passeren we al stukjes heidegebied maar het eerste deel van de route kunnen we toch klasseren als een fikse boswandeling. Ondanks de natte dagen die achter ons liggen, valt de drassigheid reuze mee. Al dienen we in dezelfde ademteug te vermelden dat we nog een vlonderpad op ons pad treffen waar je écht niet naast terecht wil komen. Tenminste als je niet zit te wachten op een verfrissende duik heet dat. Enkele klaphekjes en veldwegen verder hebben we het bosgedeelte achter ons gelaten en kunnen stilaan de schepjes en emmertjes bovengehaald worden. De Tenhaagdoornheide wacht om door ons betreden te worden. Op en neer slingerende zandpaadjes en hier en daar klunen door mul zand is wat er in het verschiet ligt. Vergeet ook niet om rond te kijken en te genieten van het uitzicht over een prachtig heidegebied. De heide staat dan wel niet in bloei, maar blijft wel een mooie brok natuur. We laten de heide achter ons en trekken over een veldweg in een lange rechte streep parallel aan de op ruime afstand gelegen snelweg terug richting parkeerplaats. Op dit laatste lange stuk hoor je naar ons gevoel de snelweg meer dan in het bos en op de heide. We passeren nog een kudde grazende schapen en dan is het tijd om dit leuke en gevarieerde korte rondje te besluiten.
Een parkeerplek midden in het bos. Het achtergrondgeluid verraadt, zoals de wandelgids al aangeeft, dat de E 314 autosnelweg niet veraf ligt. We gaan op pad begeleid door een fris ochtendzonnetje. De Laambeek wordt overgestoken en wat verderop volgt een glibberige vlonder. Dieper in het bos passeren we al stukjes heidegebied maar het eerste deel van de route kunnen we toch klasseren als een fikse boswandeling. Ondanks de natte dagen die achter ons liggen, valt de drassigheid reuze mee. Al dienen we in dezelfde ademteug te vermelden dat we nog een vlonderpad op ons pad treffen waar je écht niet naast terecht wil komen. Tenminste als je niet zit te wachten op een verfrissende duik heet dat. Enkele klaphekjes en veldwegen verder hebben we het bosgedeelte achter ons gelaten en kunnen stilaan de schepjes en emmertjes bovengehaald worden. De Tenhaagdoornheide wacht om door ons betreden te worden. Op en neer slingerende zandpaadjes en hier en daar klunen door mul zand is wat er in het verschiet ligt. Vergeet ook niet om rond te kijken en te genieten van het uitzicht over een prachtig heidegebied. De heide staat dan wel niet in bloei, maar blijft wel een mooie brok natuur. We laten de heide achter ons en trekken over een veldweg in een lange rechte streep parallel aan de op ruime afstand gelegen snelweg terug richting parkeerplaats. Op dit laatste lange stuk hoor je naar ons gevoel de snelweg meer dan in het bos en op de heide. We passeren nog een kudde grazende schapen en dan is het tijd om dit leuke en gevarieerde korte rondje te besluiten.