“Dit is de één van de meest panoramische wandelingen van de wandelgids”, dixit de wandelgids zelf. Een bewering waar we ons zeker met volle overtuiging achter kunnen scharen. Dat de panorama’s op een zonnige dag adembenemend zijn, daar gaan we ook volledig in mee. Al willen we hier toch een kleine kanttekening bij plaatsen. Onderweg en bij aankomst in Pepinster blijkt de zonnige vroege ochtend gesluierd in mistbanken. En laat de mistflarden die in deze onmetelijke groene weidsheid zweven het geheel iets sprookjesachtig meegeven. We wanen ons bij momenten in één of ander fantasyverhaal. Maar mensen wat een ruimte tref je hier, een heuvelachtig vijfsterrenlandschap! Het is ook al meteen duidelijk dat het leed van de watersnoodramp nog niet volledig is geleden, want van een brug over de Hoëgne is nog altijd geen sprake. Gelukkig is er een goede omleiding voorhanden die het bovendien toelaat enkele fraaie blikken op dit riviertje te werpen. In het bos aanbeland merken we ook nog duidelijk de sporen van de boskap. Het pad in punt 2 is echter duidelijk te traceren en de klim naar boven kan beginnen. En ook hier geldt…regelmatig achterom kijken loont de moeite. Laat ook maar meteen duidelijk zijn dat dit geen licht golvend tochtje wordt en dat er enkele fikse kuitenbijters getrotseerd gaan worden. Geen rotsige en oneffen paden in het verschiet (al is het in de weilanden her en der wel uitkijken voor kuilen), maar er passeren wel pittige hellingen waar menig wielertoerist zich naar hartelust op uit zou kunnen op leven. 7 Uur in de ochtend wanneer we het dorp Tancrémont binnenlopen. Het plaatsje slaapt nog vredig toch dringt er een warme weldoende geur van versgebakken brood onze neusgaten binnen. Blijkbaar heerst er al flinke bedrijvigheid achter de nog gesloten deuren van het bakkerswinkeltje op de hoek. We verlaten even de route om een kijkje te gaan nemen bij het fort van Tancrémont dat deel uitmaakte van de fortengordel rond Luik. Onderweg bij het “Musée du Fort” nog even halt gehouden om de tanks te bewonderen. Terug op de route gaat het via een asfaltweggetje naar beneden. Dalen en genieten! Het uitzicht is werkelijk feeëriek. De zon boven het weidse uitzicht, de nevelslierten die het landschap een mysterieuze tint geven. Asfaltwegen worden afgewisseld met grindwegen die op hun beurt overgaan in weilanden. De ondergrond verandert maar het spectaculaire uitzicht is een constante. Zo gaat het maar door tot we terug in Pepinster belanden alwaar we als besluit nog getrakteerd worden op een stukje wandeldijk langs de Hoëgne.