Verken eens andere wandelhorizonten, dat zou het motto en de drijfveer kunnen zijn om een uitstapje naar Floreffe te maken. In alle vroegte arriveren we aan de parkeerplaats. De abdij en bijbehorende kerk torenen hoog boven ons uit. We laten ze even ongemoeid maar komen er later op terug. Beloofd! Op pad door de smalle straatjes van een nog slapend Floreffe. Slapen kunnen wij ons niet permitteren. Al snel leidt de gids ons het bos in en dat betekent hier steil naar boven over een stenig en glibberig pad. De aanwezige leuning is een handig attribuut. Boven lopen we hoog en droog door de bossen tot het bergbeekje Wéry ons een sein geeft. En dat sein luidt, jawel, wederom erg steil omhoog. En ook hier betreft het een steenachtige en glibberige ondergrond. Precies zoals we het graag hebben. Voor wie bij het lezen van dit alles spontaan begint te puffen en hijgen, geen nood, er komt ook een flink uitblaasmoment. Alles op zijn tijd. What goes up, must come down. Wij dus door het bos naar beneden en dat gaat hier ook niet echt op zijn dooie gemakje. Uit het bos belanden we in het dorpje Franière waar een toch wel bijzonder schoolgebouw alsook het gemeentehuis, oftewel het Maison Communale in het Frans, de aandacht weten te trekken. Na de bewoonde wereld gaat het terug door het bos. Aanvankelijk vlak maar, je raadt het al wel, geleidelijk aan in een flinke steigende lijn. Voor wie wil, staat er boven een zitbank om te pauzeren. Het riedeltje omhoog en omlaag wordt herhaald en dus wordt de flinke afdaling ingezet. Je had een uitblaasmoment tegoed. Bij deze! Onder wacht de Samber en deze rivier gaan we ongeveer twee kilometer over een vlakke betonweg volgen. Het is eens wat anders dan wandelen langs de Maas. We lopen Franière terug binnen en laten de Samber even rustig verder kabbelen. Wat volgt zijn een grasveld overgaand in een graspad wat naadloos naar een fraai en zowaar vlak bosweggetje leidt. Dit paadje dat we een kilometer volgen brengt ons bij een vijver. Deze oude meander van de Samber die volledig groen is uitgeslagen, vormt een schilderachtig tafereel. Na deze erwtensoep volgt nog een bruggetje en aan het eind van het paadje wacht onze waterachtige vriendin ons terug op. De Samber zal ons naar Floreffe begeleiden. Dit keer volgen we haar andere oever en lopen over een graspad. In de verte zien we de abdij en de kerk opdoemen. Hoog boven rivier en het plaatsje wachten ze ons op. Want beloofd is beloofd, we zouden er nog op terugkomen. In Floreffe wacht ons de apotheose van de tocht in de vorm van een rondje rondom de kerk. Klim via trappen naar boven en verwacht je aan majestueuze graftomben. Vergaap je aan oude grafzerken én het weidse panorama. Het dorp licht aan je voeten. Misschien luguber om te zeggen, maar het zicht op de omgeving gezien van tussen de grafstenen heeft toch iets magisch. Trappen en steegjes brengen ons naar beneden, waar we om te besluiten nog een rondje in het park met fraaie duiventoren maken. Op de parkeerplaats kunnen we terugblikken op een toch wel bijzondere route. Vooral in het eerste gedeelte pittig en avontuurlijk, nadien rustig kuieren langs het water om vervolgens boven in Floreffe te verrassen met het bijzondere kerkhof. Dat laatste vonden we een must see.