Bij de introductie van deze route wordt gezegd dat het een korte route betreft om eens kennis te maken met het favoriete wandelgebied van auteur Jos Wlazlo. We liepen al vaker routes in deze streek, kennismaking is dan ook niet echt nodig. Met een druk weekend voor de boeg lijkt het ons een ideale route om toch nog even te onthaasten in dit wandelparadijs en ons zoals zo vaak steeds opnieuw te laten verrassen. “Loop deze route bij voorkeur bij helder weer”, wordt er nog bij vermeld. We stappen thuis in de auto en worden omgeven door een vrij dichte mist. Zal onze zichtbaarheid beperkt blijven? Soms moet je vertrouwen hebben en er vol voor gaan. Bij aankomst in Saint-Jean-Sart schijnt het intussen opgekomen zonnetje in een strakblauwe hemel. Geen mist te bespeuren, hier en daar hangt in de weilanden nog een nevelsliert maar laat dat de pret niet drukken. We lopen het dorp uit langs een hotel en steken het beekje La Bel over. Even een weg omhoog volgen en dan volgt het terrein waaruit het overgrote deel van deze route zal bestaan: klaphekje door en de weilanden in. Weilanden, klaphekjes, ze volgen elkaar op. Afgewisseld met nu eens een rustige asfaltweg, dan een stenig pad om vervolgens weer door de weilanden te struinen. En neen dames en heren, mocht er iemand van jullie nu een flauw grapje willen maken dat het gras altijd groener is aan de andere kant (of in dit geval in het andere weiland)…die vlieger gaat vandaag niet op. Door de nachtvorst kleurt het gras op deze vroege ochtend namelijk wit. Waar het gras wat hoger staat, hebben we enkele keren het ijs in de veters va onze schoenen hangen. Het kemerkende aan deze regio is zijn uitgestrektheid. Dient het dan gezegd dat het meer dan de moeite loont om regelmatig achterom te kijken en te genieten van het uitzicht. We vertrokken aan de kerk van Saint-Jean-Sart, dit bouwwerk is meerdere malen te bewonderen in het weidse landschap. Het beekje La Bel wordt voor een tweede keer overbrugd en we vervolgen onze parade door de weilanden. We passeren onderweg enkele kapelletjes. Het mag gezegd dat de Sint Annakapel met picknickbank aan een graspad uitnodigt om even te verpozen en het panorama te bewonderen. Er komt in deel twee een toch vrij pittige klim om de hoek kijken, of beter gezegd ligt ie gewoon open en bloot op ons te wachten. Wederom door de weilanden omhoog, het laatste betreft een kuitenbijter dixit de wandelgids en wij kunnen je mededelen dat dit klopt. Geen nood, je hebt een valabel excuus om met enige regelmaat te stoppen en even 180 graden om te draaien want het uitzicht is adembenemend. Onze kuitenbijter betreft het laatste weiland van de dag. Zit onze tocht er dan op? Bijna maar nog niet helemaal. Last but not least wandelen we nog langs een oriëntatietafel bij het uitzicht Knuppelstock. Nog even zetten we een paar passen in een weiland om een oorlogsbunker met gevechtskoepel van naderbij te bekijken. Van hieruit heb je ook weer een fraai uitzicht op de kerk. De laatste loodjes gaan over een stenig dalend pad en dan lopen we het dorp weer binnen na een hele leuke korte route die inderdaad best tot zijn recht komt bij helder weer. De conclusie van de dag luidt dan ook dat onze Jos een uitmuntende wandelsmaak heeft.