Prachtige wandeling, genoten van verassende paadjes omzoomd door speenkruid, bloeiende daslook en van de bloesem van de diverse fruitbomen., het was een ware bloesemtocht. Ofschoon wij dachten dat wij de omgeving van diverse plaatsen goed kennen na 850 wandelingen, worden we toch nog vaak verrast door plekken en paadjes die wij nog niet kenden. Super Jos
De vroege zondagmorgen, een grauwe deken hangt boven de dorpskern wanneer we uit Cadier en Keer wandelen. Vooralsnog is het droog, vooralsnog. Na het verlaten van de bebouwde kom deinen we op en neer door het glooiende landschap. Vanop de veldweg is het genieten van het panorama. Met helder weer zal het zicht ongetwijfeld verder reiken. Het vocht in de lucht en de voorbij drijvende wolken geven het landschap echter ook hun eigen feeërieke aanblik. Ondertussen is het beginnen te druppelen. We lopen de rijksweg onderdoor en vervolgen de tocht tussen de velden en weilanden. De druppels worden dikker en talrijker. We besluiten wat begroeiing op te zoeken, even onder het bladerdak pauzeren. Luisteren naar het concert van de regen die op de bladeren klettert en de vogels die onverstoordaar hun aria verderzetten, een rustgevend duet. Alles gaat voorbij, we lopen via een klaphek een grasveld op en komen op een vijfsterrenplekje met heel mooi uitzicht. We staan bovenop de Wolfskop. Het is te nat om op het bankje te gaan zitten. Een leuke afdaling later staan we onderaan Groeve Blankenberg, zoals dit geologisch monument officieel heet. De gids leidt ons verder langs grindwegen, insectenhotels en een leuke bosweg met dassenburcht. Bij het verlaten van het bos is het helemaal droog en ziet de hemel er een stuk lichter uit. We volgen geruime tijd een smal, slingerend pad tussen meidoornhagen. Door de nattigheid lijkt dit pad een glinsterend lint doorheen het landschap. Nabij Eckelrade draaien we rechtsop. Het blijft afwisselend met bos, grindwegen en hier en daar dwars door een stukje weiland. En dan zijn er de laatste loodjes. Wegen die het zwaarst? Een pittige helling met trappenpad brengt ons in het Riesenbos. Laat ons hier spreken van de kers op de taart. Reeds op de helling werden we verwelkomd door de daslook die her en der groeit. Boven lopen we verder het bos in en waden door een zee van daslook die het bos en de naar beneden lopende helling volledig heeft ingepalmd. Genieten geblazen. Het bos verlaten betekent Cadier en Keer terug binnenlopen, terugkijkend op een prachtige wandeling met verrassende paden en schilderachtige plekken.
Prachtige wandeling, genoten van verassende paadjes omzoomd door speenkruid, bloeiende daslook en van de bloesem van de diverse fruitbomen., het was een ware bloesemtocht. Ofschoon wij dachten dat wij de omgeving van diverse plaatsen goed kennen na 850 wandelingen, worden we toch nog vaak verrast door plekken en paadjes die wij nog niet kenden. Super Jos
De vroege zondagmorgen, een grauwe deken hangt boven de dorpskern wanneer we uit Cadier en Keer wandelen. Vooralsnog is het droog, vooralsnog. Na het verlaten van de bebouwde kom deinen we op en neer door het glooiende landschap. Vanop de veldweg is het genieten van het panorama. Met helder weer zal het zicht ongetwijfeld verder reiken. Het vocht in de lucht en de voorbij drijvende wolken geven het landschap echter ook hun eigen feeërieke aanblik. Ondertussen is het beginnen te druppelen. We lopen de rijksweg onderdoor en vervolgen de tocht tussen de velden en weilanden. De druppels worden dikker en talrijker. We besluiten wat begroeiing op te zoeken, even onder het bladerdak pauzeren. Luisteren naar het concert van de regen die op de bladeren klettert en de vogels die onverstoordaar hun aria verderzetten, een rustgevend duet. Alles gaat voorbij, we lopen via een klaphek een grasveld op en komen op een vijfsterrenplekje met heel mooi uitzicht. We staan bovenop de Wolfskop. Het is te nat om op het bankje te gaan zitten. Een leuke afdaling later staan we onderaan Groeve Blankenberg, zoals dit geologisch monument officieel heet. De gids leidt ons verder langs grindwegen, insectenhotels en een leuke bosweg met dassenburcht. Bij het verlaten van het bos is het helemaal droog en ziet de hemel er een stuk lichter uit. We volgen geruime tijd een smal, slingerend pad tussen meidoornhagen. Door de nattigheid lijkt dit pad een glinsterend lint doorheen het landschap. Nabij Eckelrade draaien we rechtsop. Het blijft afwisselend met bos, grindwegen en hier en daar dwars door een stukje weiland. En dan zijn er de laatste loodjes. Wegen die het zwaarst? Een pittige helling met trappenpad brengt ons in het Riesenbos. Laat ons hier spreken van de kers op de taart. Reeds op de helling werden we verwelkomd door de daslook die her en der groeit. Boven lopen we verder het bos in en waden door een zee van daslook die het bos en de naar beneden lopende helling volledig heeft ingepalmd. Genieten geblazen. Het bos verlaten betekent Cadier en Keer terug binnenlopen, terugkijkend op een prachtige wandeling met verrassende paden en schilderachtige plekken.